Μιχάλης Χαλκιόπουλος: Ένας Έλληνας στην Formula E

Από το νησί της Ρόδου στις πίστες του Al Ain, από τα εργαστήρια της Σχολής Μηχανολόγων Μηχανικών ΕΜΠ στους διεθνείς διαγωνισμούς Formula Student και από τα αμφιθέατρα του Cranfield University σε επαγγελματική ομάδα Formula E. Και όλα αυτά, μόλις στα 26 του χρόνια. Ο Μιχάλης Χαλκιόπουλος, απόφοιτος μαθητής των Εκπαιδευτηρίων «ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ» παραχώρησε συνέντευξη στη Νατάσσα Ανδριτσάκη και αναφέρεται στα πρώτα του βήματα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, την επιρροή της οικογένειάς του, την εποχή των σπουδών του στο ΕΜΠ και φυσικά, τη συμμετοχή του στην Envision Virgin Racing.

-Σε ποια ηλικία ξεκίνησε η σχέση σου με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό; Πώς σε επηρέασε η οικογένειά σου σε αυτό;

Την πρώτη φορά που μπήκα σε αγωνιστικό μονοθέσιο, θυμάμαι ότι όπως καθόμουνα μέσα, δεν μπορούσα καν να φτάσω το τιμόνι της φόρμουλας. Η πρώτη φορά που οδήγησα, πρέπει να ήταν το 1999 σε ένα kart bambini που το έχουμε μέχρι σήμερα και αποτελεί οικογενειακό λάφυρο.

Η οικογένειά μου σίγουρα με επηρέασε αφού ασχολείται χρόνια με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό.

Έχουμε τη δική μας αγωνιστική ομάδα στην Ρόδο, την Eagle Racing Team, η οποία έχει συμμετάσχει σε πολλά διαφορετικά πρωταθλήματα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα είμαστε γνωστοί για τη συμμετοχή μας κυρίως στην ελληνική Formula 3 με πολλά διαφορετικά αυτοκίνητα, όπως τα Ralt RT36, Reynard903 και 913 και Dallara F392 και F395. Επίσης, για την κατηγορία OPEN, όπου συμμετείχαμε με τα γνωστά Honda Accord Super Touring BTCC αυτοκίνητα του ’97, ’98 και ΄99. Στο εξωτερικό έχουμε τρέξει σε πολλά πρωταθλήματα, όπως στο βρετανικό Britsports με ένα Juno SSV6, στο British Formula 2 με ένα Reynard 91-D F3000 και στο BOSS Formula (Big Open Single Seaters) με ένα Lola T94 F3000 και με το πολυαγαπημένο μας F1 Tyrrell 021 του ’93, το οποίο οδηγούσε ο Andrea De Cesaris το 1993 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Formula 1 για την ομάδα της Tyrrell. Αλλά δεν σταματά στους 4 τροχούς η ενασχόλησή μας, αφού έχουμε τρέξει με μοτοσυκλέτες, Motocross και με σκάφη στο πανελλήνιο πρωτάθλημα αλλά και στο παγκόσμιο P1 Powerboats.

Είμαι πολύ τυχερός που μεγάλωσα μέσα σε αυτή την οικογένεια, μέσα σε τόσα πανέμορφα και ιστορικής αξίας αυτοκίνητα και με τόσες επαφές με το εξωτερικό. Ζώντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι δύσκολο να αντισταθείς και να μην θελήσεις να μπλεχτείς στον μηχανοκίνητο αθλητισμό.

-Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό; Ποιοι ήταν οι πρώτοι αγώνες στους οποίους συμμετείχες και τι διακρίσεις κέρδισες;

Κατέβηκα για πρώτη φορά σε αγώνες καρτ το 2003. Σταμάτησα να αγωνίζομαι το 2010, αλλά το καρτ παραμένει το χόμπι μου μέχρι και σήμερα. Το 2007 ταξίδεψα στο Al Ain, όπου έτρεξα στο Rotax Max Challenge, στην κατηγορία Rotax Junior. Το 2008 κέρδισα το πανελλήνιο πρωτάθλημα Rotax Max. Το 2009 έχασα για 1 βαθμό την νίκη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της ΚΖ2, το οποίο όμως κέρδισα έναν χρόνο αργότερα στην ίδια κατηγορία. Στον ελεύθερο χρόνο μου έχω κάνει επίσης δοκιμές με Formula Renault, Formula 3 και BTCC. Μικρότερος ασχολούμουν μέχρι και με τηλεκατευθυνόμενα. Τέλος, κάνω κάποιες φορές engineering σε clubs με μηχανές που έχουμε στη Ρόδο.

-Ποιες στιγμές ξεχωρίζουν για σένα από την περίοδο του Kart;

Οι στιγμές που θυμάμαι έντονα από την εποχή εκείνη, είναι σίγουρα το ταξίδι στο Al Ain, όπου διαγωνίστηκα ανάμεσα σε ομάδες και οδηγούς από κάθε σημείο της γης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι λόγω βάρους με προσπερνούσαν στις ευθείες, ενώ ήμουν γρηγορότερος στα κλειστά σημεία της πίστας. Δυστυχώς, είχα ένα τρακάρισμα στο second chance που με άφησε στη μέση της κατάταξης και μου στέρησε τη συμμετοχή στον τελικό. Το βάρος δυστυχώς ήταν ένα πρόβλημα που πάντοτε αντιμετώπιζα, αφού ήμουν πιο μεγαλόσωμος από τα υπόλοιπα παιδιά σε όλες τις κατηγορίες.

Θυμάμαι επίσης, ότι κερδίζαμε πολλά σκέλη στο Πρωτάθλημα Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ο πιο ωραίος ήταν ένας αγώνας στις Αφίδνες, όπου τρέχαμε όλοι οι καλοί Έλληνες απέναντι σε όλους τους καλούς ξένους. Ο Mishel Georgiev ήταν από τους καλύτερους ξένους σε εκείνον τον αγώνα και ο Στέφανος Καμιτσάκης ήταν από τους καλύτερους Έλληνες, αφού ήξερε την πίστα στις Αφίδνες απ’ έξω και ανακατωτά. Τελικά, πετύχαμε βάθρο αν θυμάμαι καλά.

Ο αγαπημένος μου αγώνας ήταν ένας αγώνας στις Σέρρες, το 2005. Τρέχαμε με τον ξάδερφό μου στην κατηγορία Mini και ήταν η πρώτη φορά που ξεκινούσαμε δίπλα δίπλα. Ήμασταν 3ος και 4ος στη σχάρα εκκίνησης και ήταν πολύ ιδιαίτερη στιγμή.

-Τι κέρδισες από τη συμμετοχή σου στο Formula Student; Ποιες ήταν οι αρμοδιότητές σου στην ομάδα Prom Racing του ΕΜΠ;

Στην ομάδα μπήκα το 2013, αλλά σε αγώνες πήγαμε πρώτη φορά το 2016. Εκείνη τη χρονιά ήμουν Manufacturing Leader και την επόμενη ήμουν Mechanical Design Leader. Επίσης, ήμουν και ο οδηγός της ομάδας.

Όλο το μονοθέσιο της Prom Racing το 2016, το κατασκεύασα εγώ, πλην του monocoque και του ατσάλινου roll hoop. Αυτό έγινε στις εργαλειομηχανές της Eagle Racing Team, στη Ρόδο. Πιο συγκεκριμένα, έφτιαξα τα πετάλια, το τιμόνι, τη βάση του τιμονιού, τη βάση της κρεμαγιέρας, τον λεβιέ ταχυτήτων, τα brackets του chassis και της ανάρτησης, τα rockers, τις βάσεις των rockers, τα απαιτούμενα jigs για τα uprights και τα uprights τα ίδια, τα ψαλίδια και τα άκρα τους και τα υπόλοιπα members της ανάρτησης, τους αποστάτες των hub, τα hubs, τα locknuts και το εργαλείο σύσφιξής τους, το πίσω αλουμινένιο subframe με όλα τα εξαρτήματά του, τις βάσεις του διαφορικού και τα cv joints των ημιαξονίων, τις ζαφόρ, το ξηρό κάρτερ και άλλα εσωτερικά εξαρτήματα του κινητήρα, το δοχείο λαδιού και το σύστημα της πεταλούδας του γκαζιού και πάρα πολλά άλλα που δεν θυμάμαι. Επίσης, επεξεργάστηκα και πολλά εξαρτήματα όπως τα γρανάζια, όλες τις ζάντες, τα ημιαξόνια και πολλά άλλα. Ήταν η πιο σημαντική πρακτική εμπειρία που απέκτησα κατά την διάρκεια των σπουδών μου, καθώς συμπλήρωσε τις πρακτικές και οδηγικές μου γνώσεις στην πίστα με γνώσεις θεωρητικές, σχεδιαστικές και κατασκευαστικές. Το Formula Student είναι ένας πολύ ωραίος θεσμός που πλησιάζει το motorsport, αλλά είναι κάτι διαφορετικό.

-Ποια ακριβώς ήταν η συμμετοχή σου στη Formula E; Τι θα ήθελες να μοιραστείς από αυτή την εμπειρία;

Κατά τη διάρκεια του Μεταπτυχιακού μου στο Cranfield University, δούλεψα στο πλαίσιο πρακτικής στην Envision Virgin Racing Formula E Team. Όλοι οι φοιτητές του Μεταπτυχιακού έκαναν αίτηση για να δουλέψουν εκεί, αλλά επέλεξαν εμένα κι άλλον έναν συμφοιτητή μου, τον Pοl. Δουλέψαμε στο τμήμα του Mission Control. Η υποομάδα αποτελούνταν από 4 άτομα συνολικά. Δουλεύαμε από τα γραφεία της ομάδας στο Silverstone, δεν ταξιδεύαμε, αλλά έπρεπε να παρακολουθούμε live όλους τους αγώνες. Η δουλειά μας ήταν να παρακολουθούμε τις άλλες ομάδες, ώστε να καταλάβουμε τη στρατηγική τους μέσω των ραδιοεπικοινωνιών, αλλά και να παίρνουμε αποφάσεις και να προσαρμόζουμε την στρατηγική των δικών μας οδηγών.

Εξετάζαμε παράγοντες όπως οι χάρτες ισχύος, η κατανάλωση κ.ά. Εγώ ήμουν υπεύθυνος για τον Robin Frijns και ο Pol ήταν υπεύθυνος για τον Sam Bird. Επιπλέον, έκανα post processing στα json δεδομένα των αγώνων που μας παρείχε η Alcamel, γράφοντας δικούς μου κώδικες σε Matlab και Python.

Ο αγαπημένος μου αγώνας ήταν ο τελευταίος του πρωταθλήματος, αυτός της Νέας Υόρκης που έγινε 13 με 14 Ιουλίου 2019, γιατί, ενώ πέσαμε πίσω στο τέλος, καταφέραμε να κερδίσουμε και περάσαμε ταυτόχρονα τρίτοι στην κατάταξη των ομάδων.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να προσθέσω κάτι.

Παράλληλα με την πρακτική μου στην Formula E, εργάστηκα ως Lead Data Engineer στην ομάδα Trade Price Cars Racing by AMD του BTCC (σ.σ. το δεύτερο πιο δημοφιλές μηχανοκίνητο άθλημα στην Αγγλία μετά την Formula 1) με οδηγούς τον Jake Hill και τον Mark Blundell.

O Mark Blundell, έχει περάσει από Formula 1 και Indycar. Επίσης, έχει κερδίσει το 24ωρο Le Mans. Οι ιστορίες που έλεγε από την Formula 1, οι άνθρωποι που είχε γνωρίσει, αυτά που είχε βιώσει ήταν μοναδικό να τα ακούς. Ήταν τιμή μου που δούλεψα δίπλα σε αυτόν και πάνω στο αυτοκίνητό του σε τόσο μικρή ηλικία.

-Ποια στιγμή ξεχωρίζεις από την εποχή του Formula Student;

Πιστεύεις ότι θα πω όταν οδηγούσα το μονοθέσιο, αλλά όχι. Η πιο ωραία στιγμή ήταν το 2016 όταν η ομάδα κατέβηκε στη Ρόδο για την τελική συναρμολόγηση του αυτοκινήτου και τα πρώτα του τεστ υπό την επίβλεψή μου. Τότε πήρε για πρώτη φορά μπροστά το P16 στο parking του συνεργείου, και γυρίσαμε το VSV (σ.σ. απαραίτητο video για τη συμμετοχή στους αγώνες Formula Student). Εκείνη την κομβική στιγμή ζωντάνεψε και πήρε μπροστά η ομάδα, πήγαμε από το τίποτα στο κάτι και σηματοδοτήθηκε η αρχή των επιτυχιών που η ομάδα πέτυχε στο μέλλον.

-Ο περισσότερος κόσμος με το δικό σου background λατρεύει το Racing, αλλά συνήθως μένει σε αυτό. Εσύ επέλεξες να το εξελίξεις και να ακολουθήσεις ανώτερες σπουδές αρχικά στην Σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών ΕΜΠ και αργότερα στο Cranfield University, στην καλύτερη σχολή Motorsport παγκοσμίως. Ποιοι ήταν οι λόγοι που σε οδήγησαν σε αυτές τις επιλογές;

Πέρα από το Racing, εμένα από μικρό παιδί μου άρεσε πάρα πολύ και η φυσική. Μάλιστα, είχα προκριθεί πολλές φορές στον πανελλήνιο διαγωνισμό φυσικής και το 2012 προκρίθηκα στην πενταμελή Εθνική Ομάδα Φυσικής που πήρε μέρος στην Ολυμπιάδα Φυσικής στην Εσθονία, όπου κέρδισα εύφημο μνεία. Η μηχανολογία ήταν μια δύσκολη εφαρμογή της φυσικής που πάντοτε μου κινούσε το ενδιαφέρον. Η εμπλοκή μου με το motorsport πρακτικά μού επιβεβαίωσε ότι θα μου άρεσε να γίνω μηχανολόγος για να συνδυάσω την θεωρία με την πρακτική εφαρμογή. Πέρα από το motorsport, μου κινεί το ενδιαφέρον και το space industry και οι τεχνολογίες που εφαρμόζονται σε αυτόν τον κλάδο.

Το ΕΜΠ το επέλεξα γιατί είναι το καλύτερο Πολυτεχνείο της Ελλάδας και γιατί κατάφερα να γράψω αρκετά καλά στις Πανελλήνιες, ώστε να πιάσω την βάση της Σχολής.

Το Cranfield θεώρησα πως ήταν σίγουρη συνταγή επιτυχίας, αφού έχει το πιο φημισμένο τμήμα Motorsport. Επίσης, ένας άλλος Ροδίτης, μεγαλύτερός μου βέβαια, ο Μιχάλης Φωταράς, γιος του Κώστα του ιδιοκτήτη της πίστας στην οποία μεγάλωσα, ακολούθησε την ίδια πορεία και πλέον εργάζεται για την Toyota Motorsport στην κατηγορία LMP1 και είναι υπεύθυνος για το structural analysis όλου του αυτοκινήτου. Θυμάμαι μάλιστα, ότι, όσο σπούδαζε στο ΕΜΠ, ερχόταν στην πίστα για να μάθει και μας βοηθούσε με το κομμάτι του data analysis.

-Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το μέλλον επαγγελματικά; Πώς φαντάζεσαι τον Μιχάλη σε 10 χρόνια;

Αυτή την περίοδο εργάζομαι ως Race Engineer για την Target Racing που συμμετέχει στο Super Trofeo Lamborghini. Εκεί θα είμαι υπεύθυνος για το ένα αυτοκίνητο, από το πρόγραμμα δοκιμών, το στήσιμο μέχρι και την επικοινωνία με τον οδηγό και την στρατηγική. Παράλληλα, ψάχνω για θέση σχετική με Vehicle Dynamics ή Mechanical Design στην Formula 1.

Στον ελεύθερο χρόνο μου, ασχολούμαι και με δικά μου μηχανολογικά projects. Φτιάχνω ένα λογισμικό για δυναμική και κινηματική ανάλυση, όπου μάλιστα ένας αλγόριθμος κινηματικής που έχω φτιάξει ξεπερνά πολλά commercially available λογισμικά. Παράλληλα, φτιάχνω ένα μετρητικό χέρι, για μέτρηση σημείων ανάρτησης μαζί με ένα λογισμικό που θα απλοποιεί τη διαδικασία λήψης δεδομένων και θα χρησιμοποιείται και σε reverse engineering εξαρτημάτων. Και τέλος, ασχολούμαι με τη συντήρηση, τις μετατροπές και τη βελτίωση παλιών αγωνιστικών αυτοκινήτων, αλλά και την κατασκευή νέων που έχουμε στην οικογένεια.

Σε 10 χρόνια από σήμερα, ιδανικά, θα ήθελα να ιδρύσω στην Ελλάδα μια δική μου εταιρεία που να μοιάζει με την ιταλική Dallara. Είναι όνειρό μου να μπορώ να σχεδιάζω, να κατασκευάζω, να συναρμολογώ και να πουλάω αγωνιστικά αυτοκίνητα και φορμουλοειδή σε όλον τον κόσμο. Είναι δύσκολο να μπεις σε αυτή την αγορά με τη Dallara ανταγωνιστή με έδρα την Ελλάδα, αλλά τα όνειρα πεθαίνουν πάντα τελευταία.

Είμαι πολύ τυχερός, το γνωρίζω, αλλά αγαπάω πάρα πολύ αυτό που κάνω και δουλεύω σκληρά. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τον Engineer μας Λάκη, τον αδελφό μου τον Γιάννη και την κοπέλα μου Νεφέλη που με στηρίζουν σε όλα κάθε στιγμή και με έχουν βοηθήσει να κατακτήσω το επίπεδο που βρίσκομαι τώρα και να πετυχαίνω τους στόχους μου. Δεν θα μπορούσα να έχω φτάσει μέχρι εδώ χωρίς αυτούς.

Πηγή: https://www.atheniantimes.gr/post/mixalis-xalkiopoulos-enas-ellinas-stin-formula-e