Μα, τι είναι αυτό που κάνει το Κυπριακό να είναι τόσο έντονα γραμμένο στην καρδιά του Ελληνισμού; Είναι η κοινή ιστορία, οι κοινοί αγώνες, ο κοινός πολιτισμός. Είναι το γεγονός ότι, παρά τις πληγές, ο ελληνικός και ο κυπριακός λαός μένουν ενωμένοι, έχοντας πάντα τη δύναμη να κοιτάζουν μπροστά. Είμαστε δύο λαοί, αλλά ένα έθνος, που μοιραζόμαστε τον ίδιο Εθνικό Ύμνο και τις αξίες της μακραίωνης ιστορίας μας. Η Κύπρος μάς μαθαίνει ότι η ιστορία δεν είναι μόνο μια σειρά γεγονότων· είναι ταυτόχρονα ένας καθρέφτης για το ποιοι είμαστε και μια πυξίδα για το πού θέλουμε να πάμε.
Επιμέλεια εκδήλωσης: Αντωνούρης Νίκος, Αρνιθενού Σταυρούλα, Δεληγιαννάκης Μάνος, Μεντή Μαρία – Εκπαιδευτικοί
Στα Εκπαιδευτήρια «ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ», αναδεικνύεται με στοχευμένες και πολυεπίπεδες δράσεις η αξία της ιστορικής μνήμης, αναγνωρίζοντας τη σημασία της ως θεμέλιο για την κατανόηση του παρόντος και την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Μέσα από τα κατάλληλα ερεθίσματα και την προσωπική έρευνα, οι μαθητές του σχολείου μας διαπιστώνουν πως η ιστορική μνήμη δεν αποτελεί απλώς μία πτυχή της εκπαίδευσης. Είναι κυρίως ο πυρήνας που συνέχει τις αξίες της πολιτιστικής ταυτότητας και βοηθά στην ολοκληρωμένη διαμόρφωση της προσωπικότητας των μαθητών μας. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην εμπέδωση των αξιών της ειρήνης, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, ώστε οι μαθητές μας να αναπτύξουν κριτική σκέψη και αίσθημα ευθύνης απέναντι στους εαυτούς τους και στην κοινωνία.
Η Κύπρος, το πανέμορφο νησί της Μεσογείου, είναι ένας τόπος που κουβαλά στους ώμους του αιώνες πολιτισμού, αλλά και μια βαθιά πληγή που δεν λέει να κλείσει. Πενήντα χρόνια πέρασαν από εκείνο τον μαρτυρικό Ιούλιο του 1974, όταν η κυπριακή γη αιματοκυλίστηκε και η συλλογική μνήμη σημαδεύτηκε από τον τραυματικό ξεριζωμό, την αδικία και την απώλεια.
Το ζήτημα της Κύπρου είναι μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία. Οι φωνές των αγνοουμένων, τα δάκρυα των ξεριζωμένων, οι άδειες πλατείες στα χωριά, που κάποτε έσφυζαν από ζωή, όλα θυμίζουν την τραγικότητα της προγραμματισμένης εγκληματικής εισβολής και του συνακόλουθου διχασμού. Δύο κοινότητες, που μοιράζονταν την ίδια γη και, σε πολλές περιπτώσεις, κοινούς αγώνες, χωρίστηκαν βίαια, όχι από τη θέληση των ανθρώπων, αλλά από πολιτικές που αγνόησαν την αυτονόητη ανάγκη για ειρήνη και αρμονική συνύπαρξη.
Η σχολική μας εκδήλωση ξεκίνησε με μία σύντομη αναφορά στην κυπριακή ιστορία, με εστίαση στα γεγονότα από την απόκτηση της ανεξαρτησίας της Κύπρου το 1960, μέχρι την τουρκική εισβολή στο κυπριακό έδαφος το 1974, το Σχέδιο Ανάν και την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004. Η χορωδία του κ. Γιώργου Ξανθόπουλου, Καθηγητή Μουσικής των Εκπαιδευτηρίων μας, «επένδυσε» μουσικά την εκδήλωσή μας με έργα συνθετών που όλοι αγαπάμε και μας θυμίζουν την πολύπαθη Κύπρο μας. Μέσω ενός σύντομου θεατρικού μονόπρακτου, που ήταν διασκευασμένο απόσπασμα από το λογοτεχνικό έργο του Επαμεινώνδα Σπύρου «Γυρεύουμε τον ήλιο», 3 αγόρια και 4 κορίτσια της Β’ Γυμνασίου των Εκπαιδευτηρίων μας υποδύθηκαν πρόσφυγες – μαθητές σε ένα Γυμνάσιο της Λευκωσίας το 1974 και ζωντάνεψαν εμπειρίες εκείνης της επώδυνης περιόδου.
Η σχολική μας εκδήλωση συνεχίστηκε με την παρουσία δύο εκλεκτών προσκεκλημένων. Είχαμε την τιμή να υποδεχθούμε στο «Ιδεολόγιον» δύο ανθρώπους που βίωσαν τα τραγικά γεγονότα της εισβολής και κατοχής της κυπριακής γης από τα τουρκικά στρατεύματα και με τις συγκλονιστικές μαρτυρίες τους μας συγκίνησαν όλους.
Ο λόγος για τον κ. Γιώργο Συμεωνίδη και την κ. Ιωάννα Χατζηπαντελή, Πρόεδρο και Αντιπρόεδρο του «Συλλόγου Κυπρίων Ρόδου» αντίστοιχα. Οι φωνές αυτών των ανθρώπων μάς έφεραν πιο κοντά στην πραγματικότητα εκείνης της εποχής, που έκλεισε μέσα της την τραγικότητα της προσφυγιάς και την οδύνη του θανάτου.
Στις συνεντεύξεις τους, οι δύο καλεσμένοι μας ανέδειξαν τη δύναμη της μνήμης. Μας μίλησαν για τα παιδιά που μεγάλωσαν μακριά από τα σπίτια τους, για τους στρατιώτες που πολέμησαν με θάρρος και δολοφονήθηκαν βίαια, αλλά και για τις οικογένειες που ακόμα περιμένουν την επιστροφή των αγνοουμένων τους. «Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη και αλήθεια», μας είπαν, και τα λόγια τους μάς έκαναν να συνειδητοποιήσουμε ότι ο πόνος της Κύπρου είναι και δικός μας πόνος.
Οι υπεύθυνοι του Ομίλου Ερευνητικής Ιστορίας νιώθουν την ανάγκη να ευχαριστήσουν ιδιαίτερα τον μαθητή της Β’ Γυμνασίου, τον Χριστόφορο Ανδρέου, ο οποίος ταξίδεψε στην Κύπρο και πήρε συνέντευξη από ανθρώπους – μάρτυρες της τραγικής τουρκικής εισβολής. Ο μαθητής μας, με πολλή επιμονή και αξιοθαύμαστο ζήλο, ένωσε όλα τα κομμάτια του συνεντευξιακού υλικού του, τα συνδύασε με ιστορικά πλάνα από εκείνη την εποχή και συνέθεσε μία πραγματικά εξαιρετική ψηφιακή δημιουργία. Το ιστορικό ντοκιμαντέρ του μαθητή μας προβλήθηκε σε όλους τους μαθητές του σχολείου μας και απέσπασε άριστες κριτικές, καθώς κράτησε αδιάπτωτο το ενδιαφέρον τους. Μία αξιέπαινη, πραγματικά, προσπάθεια μαθητή μας, η οποία αποτελεί πολύτιμο αρχειακό υλικό των Εκπαιδευτηρίων μας.
Μα, τι είναι αυτό που κάνει το Κυπριακό να είναι τόσο έντονα γραμμένο στην καρδιά του Ελληνισμού; Είναι η κοινή ιστορία, οι κοινοί αγώνες, ο κοινός πολιτισμός. Είναι το γεγονός ότι, παρά τις πληγές, ο ελληνικός και ο κυπριακός λαός μένουν ενωμένοι, έχοντας πάντα τη δύναμη να κοιτάζουν μπροστά. Είμαστε δύο λαοί, αλλά ένα έθνος, που μοιραζόμαστε τον ίδιο Εθνικό Ύμνο και τις αξίες της μακραίωνης ιστορίας μας. Η Κύπρος μάς μαθαίνει ότι η ιστορία δεν είναι μόνο μια σειρά γεγονότων· είναι ταυτόχρονα ένας καθρέφτης για το ποιοι είμαστε και μια πυξίδα για το πού θέλουμε να πάμε.
Είναι στο χέρι μας να μην αφήσουμε τη λήθη να σκεπάσει τον αγώνα της Κύπρου. Το Κυπριακό ζήτημα δεν είναι μόνο μια τραγική ιστορία· είναι κι ένας φάρος που φωτίζει τις αξίες της υπευθυνότητας και της επαγρύπνησης. Η Κύπρος μάς καλεί να μην ξεχνάμε, αλλά και να αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση του Δικαίου και της Δημοκρατίας.
«50 Χρόνια Μνήμης
Μια Πατρίδα Μισή
Μια Πληγή Ολόκληρη»
«Δεν ξεχνώ»
