Πρόσφατα πήραμε την πρωτοβουλία να συνδεθούμε με παλιούς συμμαθητές μας οι οποίοι έφυγαν στο εξωτερικό αλλά όχι από τη σκέψη μας. Με τη βοήθεια του φιλολόγου μας, κυρίου Αντωνούρη Νίκου, οργανώσαμε μία ηλεκτρονική βιντεοκλήση στην οποία συμμετείχαν: η Έλσα Παντελίδη, ο Ιάσων Παπουρδάνος και η Μαρία-Χριστίνα Ζώτου. Όταν λοιπόν, προτείναμε σε αυτά τα παιδιά την ιδέα μας, δέχθηκαν με ενθουσιασμό και συγκίνηση. Η χαρά που μας δόθηκε είναι απερίγραπτη. Η Έλσα Παντελίδη βρίσκεται στη Φινλανδία, ο Ιάσωνας Παπουρδάνος στην Τσεχία και η Μαρία Χριστίνα Ζώτου στη Νότια Αφρική. Όλοι απέχουν πολύ από κοντά μας, όμως είναι μέσα στις καρδιές μας και στο μυαλό μας.
Ξεκινώντας, λοιπόν, αυτήν την τηλεδιάσκεψη αρχίσαμε να συνομιλούμε με την Έλσα, η οποία μας ανέφερε πάρα πολύ σημαντικά στοιχεία από το σχολείο στο οποίο φοιτά. Η ίδια μάς ανέφερε πως στο Γυμνάσιο, δηλαδή από πρώτη έως τρίτη Γυμνασίου, είναι υποχρεωτικό το μάθημα της ξυλουργικής ή του νοικοκυριού και όχι μόνο. Σε αυτό το μάθημα ο κάθε μαθητής έχει την υποχρέωση να μάθει να κατασκευάζει μία ξύλινη καρέκλα, ένα ξύλινο τραπέζι, να αλλάζει μια λάμπα και αλλά σχετικά. Μας εντυπωσίασε, διότι εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο. Με λίγα λόγια, ήταν ένα μάθημα προετοιμασίας για το μέλλον, όταν χρειαστεί να ζήσουν μόνοι τους. Ένα άλλο στοιχείο που μας έκανε να «ζηλέψουμε» είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει εργασία για το σπίτι. Ό,τι χρειάζεται να γίνει, γίνεται μέσα σε σχολική ώρα, με αποτέλεσμα να βρίσκεται περισσότερο με τις φίλες και φίλους της, χωρίς να παραμελεί τα μαθήματά της. Το σχολείο της αρχίζει στις 8 π.μ. και τελειώνει στις 3 μ.μ..
Έπειτα, μιλήσαμε με τον Ιάσονα, ο οποίος μάς ανέφερε ότι στο σχολείο του υπάρχει συγκεκριμένος κώδικας ενδυμασίας σύμφωνα με τον οποίο κορίτσια και αγόρια πρέπει να έχουν αρκετά προσεγμένο ντύσιμο. Πιο συγκεκριμένα, όλοι οι μαθητές είναι υποχρεωμένοι να φοράνε παντόφλες και όχι κάποιο άλλο είδος υποδήματος στους εσωτερικούς χώρους του σχολείου. Επιπλέον, τα κορίτσια δεν επιτρέπεται να φοράνε φούστα ή κολάν, αλλά μόνο τζιν, το οποίο ισχύει και για τα αγόρια.
Φτάνουμε στη Μαρία-Χριστίνα, η οποία βρίσκεται στη Νότια Αφρική αλλά σε ένα ελληνικό σχολείο. Φοιτά και αυτή στην πρώτη τάξη του Λυκείου όπως εμείς, όμως η τάξη της αποτελείται μόνο από δύο άτομα. Πόσο δύσκολο είναι για έναν μαθητή να συνυπάρχει μόνο με δύο φίλους; Ακούστηκε δυσαρεστημένη αλλά και ταυτόχρονα αποφασισμένη, καθώς θέλει να γυρίσει πίσω στην παλιά της ρουτίνα στην Ελλάδα με πολλούς φίλους και λιγότερο άγχος από άποψη πίεσης και παρατηρήσεων.
Ρωτήσαμε επίσης τα παιδιά για τις αθλητικές τους δραστηριότητες με τις οποίες ασχολούνταν αρκετά όσο ήταν στην Ελλάδα. Ασχολούνται, όμως, το ίδιο τώρα στις χώρες που βρίσκονται; Ξεκινώντας από την Έλσα, η οποία ήταν πολύ αφοσιωμένη στο cross fit όσο βρισκόταν στη Ρόδο, ρωτήθηκε αν υπάρχει χρόνος και θέληση για συνέχεια αυτής της δραστηριότητας. Μας ανέφερε πως υπάρχει άπλετος χρόνος και απέραντη θέληση, αλλά αντίστοιχα δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι χώροι για αυτό. Η αιτία είναι ότι βρίσκεται σε ένα μικρό χωριό της Φινλανδίας και το γυμναστήριο εκεί έχει περιορισμένο χώρο. Όμως, δεν παραμελεί τη φυσική της κατάσταση και συχνά επισκέπτεται το γυμναστήριο του χωριού. Η Μαρία-Χριστίνα, που έχει μια ιδιαίτερη αγάπη στην την ιππασία, μας ανέφερε πως συνεχίζει στην Αφρική και πως την εκφράζει πολύ αυτό το άθλημα.
Θεωρήσαμε, επίσης, σημαντικό να γίνει αναφορά στο θέμα του κορωνοϊού. Πώς αντιμετωπίζουν εκεί την πανδημία; Έχουν πολλά κρούσματα; Έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο ζωής τους; Στην Τσεχία, λίγο πιο έξω από την Πράγα, όπου βρίσκεται ο Ιάσονας, οι καταστάσεις είναι παρόμοιες με την Ελλάδα, όπως το ίδιο ισχύει και με τη Μαρία-Χριστίνα στην Αφρική. Στη Φινλανδία, ωστόσο, η Έλσα μάς ανέφερε ότι εκεί δεν είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός, αλλά αντίστοιχα δεν είναι και υποχρεωτική η χρήση προστατευτικής μάσκας. Όποιος θέλει μπορεί να τη φοράει, αλλά η επίσημη οδηγία είναι ότι η μάσκα είναι προαιρετική.
Περνώντας στο τελευταίο στάδιο της συζήτησης, τους ρωτήσαμε για ποιον λόγο έφυγαν από την Ελλάδα και πήγαν στο εξωτερικό. Η απάντηση ήταν, είτε λόγω σπουδών, είτε λόγω καταγωγής, είτε απλώς γιατί χρειάστηκε.
Οι ξενιτεμένοι συμμαθητές μας μάς ανέφεραν πως θα έρθουν στην Ελλάδα το καλοκαίρι για επανασύνδεση και δια ζώσης επαφή. Ανυπομονούμε όλοι τόσο πολύ! Τέλος, ρωτώντας τους αν τους έλειψε κάτι από την Ελλάδα η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: τους λείπουν τα πάντα! Τα ελληνικά παραδοσιακά φαγητά, ο ελληνικός χαρακτήρας, το κλίμα της Ελλάδας, εννοείται, και πάνω απ’ όλα τους λείπουμε εμείς. Πιστεύουμε πολύ σε αυτά τα παιδιά και στα όνειρά τους και τους δίνουμε καθημερινά θάρρος να συνεχίσουν έτσι και ελπίζουμε να μην μας ξεχάσουν.
