Η Μουγτουσίδου Μαρία-Χριστίνα, η Πάππου Βάσω και η Πολωνιατάκη Θαρρεινή, μαθήτριες Λυκείου των Εκπαιδευτηρίων «ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ» καταγράφουν με τον δικό τους τρόπο πώς βίωσαν την εκδρομή τους στην «Πολιτιστική Αθήνα», η οποία πραματοποιήθηκε στις 30/1-2/2.
Μουγτουσίδου Μαρία-Χριστίνα, μαθήτρια της Β΄ Λυκείου
Οι εκδρομές κατά τη γνώμη είναι ένα από τα σημαντικότερα μέρη της εκπαίδευσης, καθώς τα παιδιά αποκομίζουν γνώσεις διασκεδάζοντας. Στην εκπαιδευτική μας εκδρομή στην Αθήνα ιδιαίτερη εντύπωση μού προκάλεσε το Μουσείο Γουλανδρή, το οποίο στεγάζεται σε ένα πανέμορφο κτήριο. Το μουσείο κέρδισε το ενδιαφέρον μου από τον πρώτο κιόλας πίνακα, στον οποίο απεικονιζόταν η Μορφή της Ελίζας Γουλανδρή ανάμεσα σε μια πανδαισία χρωμάτων και την κομψή της στάση. Ο σύζυγός της βρισκόταν από πάνω της σαν να ήταν χαμένος στον ουρανό. Το εντυπωσιακό με αυτόν τον πίνακα ήταν ότι προοικονομούσε τον θάνατο του συζύγου της, ο οποίος και απεβίωσε πρώτος.
Τέλος, την προσοχή μου τράβηξε ιδιαίτερα η μικρή χορεύτρια, δεκατεσσάρων ετών άγαλμα του Edgar Degas, στο οποίο απεικονιζόταν η θλίψη στο πρόσωπο της μικρής χορεύτριας, η οποία έπρεπε να δουλεύει για να συντηρεί την οικογένειά της. Μια απόπειρα τέχνης που υπήρξε αρκετή για να κλονίσει τα αισθητικά θεμέλια της γλυπτικής.
Πάππου Βάσω, μαθήτρια της Α΄ Λυκείου
«Μέχρι την Αθήνα…»
…Κοιμόμουν και να που με ξύπνησε μια φωνή μιας γυναίκας άγνωστης προς σε εμένα και νομίζω και προς όλους τους άλλους. Είχαμε αφεθεί όλοι και ονειρευόμασταν τις στιγμές που θα περνούσαμε στην Αθήνα. Και η φωνή της αεροσυνοδού…
«Κυρίες και κύριοι, βρισκόμαστε στην Αθήνα. Σας ευχαριστούμε που ταξιδέψετε μαζί μας και σας ευχόμαστε καλή διαμονή.
Και μετά, αυτός ο ήχος που όλοι βιάζονται να φύγουν χωρίς σταματημό να πάρουν τις βαλίτσες και να προλάβουν να φύγουν.
Μια μάσκα στο πρόσωπο (για λόγους προστασίας από τον κορονοϊό), και με τη βαλίτσα στο ένα χέρι, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και μια ταυτότητα στο άλλο χέρι, κάπως έτσι, ξεκίνησε το ταξίδι μας…
Ένα απλό ταξίδι μού είπαν ότι θα ήταν…
Μια εκπαιδευτική εκδρομή…
Εγώ αυτή την εκδρομή θα την χαρακτήριζα αλλιώς.
Στο τέλος όμως, πρώτα θα σας το διηγηθώ:
Τρεις θεατρικές παραστάσεις εξαιρετικές (σας προτείνω να πάτε, άξιζαν όλες)
Τρία μουσεία (Αφής, Γουλανδρή και Ακρόπολης). Μάθαμε πολλά, γνωρίσαμε ανθρώπους, εμπειρίες που στο σχολείο με τις εξισώσεις και τις αφηγηματικές τεχνικές δεν θα μάθαινες τα ίδια.
Έπειτα, ακολούθησε ένα μεγάλο διάλειμμα σε ένα εμπορικό. Κόσμος πολύς, σε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά της Ευρώπης.
Στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος μια θέα μοναδική. Ξεφεύγεις από παντού και από όλους. Μέσα στη φύση που μαγευτικά σε ταξιδεύει όπου εσύ θέλεις να πας.
Εμείς ταξιδέψαμε. Όχι μόνο μέσα σε ένα αεροπλάνο ή σε κέντρα και πλατείες της Αθήνας. Ταξιδέψαμε και με την καρδιά.
Αυτό ήταν που είχε σημασία.
Αχ, ωραία που είναι να βρίσκεις έτοιμο ένα λεωφορείο να σε περιμένει… Εισιτήρια κανονισμένα και πρόγραμμα τεσσάρων ημερών έτοιμο.
Ωραίο, όταν έχεις δίπλα σου τους φίλους σου. Φίλους που απέκτησες σε αυτήν την εκδρομή και δέθηκες ακόμη περισσότερο μαζί τους. Φίλους που δεν πίστευες καν ότι έχεις.
Όταν, ακόμη, έχεις δίπλα σου καθηγητές που σε προσέχουν, σε αγαπούν και θέλουν να σε βοηθήσουν να δεις μια άλλη όψη της Αθήνας, μια Αθήνα του πολιτισμού.
Και τώρα που μιλάμε για ποιότητα, η συναυλία με τον Πορτοκάλογλου στο «Γυάλινο μουσικό θέατρο» ήταν όντως κάτι ξεχωριστό. Ήταν σαν να περνούσε όλη μου η ζωή μπρος στα μάτια μου, με μπαγκράουντ το «μετρώ τα κύματα» και «πάνω απ΄ τα σύννεφα».
Ο στόχος ήταν ένας. Να περάσουμε όλοι καλά.
Έστω και ένας να μην το ένιωθε αυτό, υπήρχε πρόβλημα. Νομίζω τα καταφέραμε.
Ωστόσο, θα το πω. Όπως και να το κάνεις, από τις καλύτερες στιγμές είναι αυτές στο λεωφορείο, με τη μουσική δυνατά, και τα ξενύχτια στο δωμάτιο.
Γι’ αυτό λοιπόν, ευχαριστώ τους φίλους και όλους όσοι ταξίδεψαν μαζί μου. Ευχαριστώ τους καθηγητές και τη διοργάνωση όλου αυτού του ταξιδιού. Νομίζω τέτοιες εκδρομές, είναι γεμάτες πλούτο και εμπειρίες που δεν θα αποκτήσεις τις ίδιες ξανά.
Και τώρα, αναπολώντας πλέον μέσα από φωτογραφίες και βίντεο το ταξίδι, θυμάμαι ότι σας χρωστάω έναν χαρακτηρισμό για αυτήν εδώ την εκδρομή,…
Ήταν ένα όνειρο και νιώσαμε όλοι αυτό που λέει ο Πορτοκάλογλου στο τραγούδι του.
«Μαζί μου έλα, πάνω από τα σύννεφα….»
Γιατί θα ΄δινα πολλά για μια επιστροφή σε αυτό το αεροπλάνο, στις πλατείες, στις στιγμές μας. Στις δικές μας στιγμές που μέσα από τα λόγια, δεν μπορούν να βγουν τα χρώματά τους.
«Ο καιρός είναι αίθριος, πετάμε βορειοδυτικά και δεν προβλέπονται απρόσμενες αναταράξεις. Σας παρακαλούμε να δέσετε σφιχτά τις ζώνες ασφαλείας, η πλάτη του καθίσματός σας να βρίσκεται σε όρθια θέση και το ατομικό σας τραπεζάκι κλειστό…
Κύριες και κύριοι, σας ευχαριστούμε που ταξιδέψετε και πάλι μαζί μας.
Προσγειωθήκαμε, στη Ρόδο».
Αξέχαστο, ονειρεμένο ταξίδι.
Πολωνιατάκη Θαρρεινή, μαθήτρια της Α’ Λυκείου
PIERRE SOULAGES!
Παρατηρώντας με μια πρώτη ματιά τον πίνακα, δεν καταλαβαίνει κανείς και πολλά, ούτε του προκαλεί κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα. Όμως, εάν τον παρατηρήσουμε λεπτομερώς, δηλαδή τις άγριες μεγάλες πινελιές του ζωγράφου, τα σημεία όπου αχνοφαίνεται το άσπρο-κίτρινο χρώμα, τότε θα καταλάβουμε πολλά από τα μηνύματα που ο ζωγράφος έχει αποτυπώσει σε αυτόν τον πίνακα, αλλά και μέσω αυτών των μηνυμάτων θα διεγερθούν συναισθήματα που βρίσκονται και αυτά καλά κρυμμένα στο βάθος του πίνακα.
Ο συγκεκριμένος πίνακας είναι σε μεγάλο ποσοστό βουτηγμένος στο μαύρο. Όπως προανέφερα, οι πινελιές του ζωγράφου σε πολλά σημεία είναι σκληρές, σαν κοφτερές μαχαιριές. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως ο πίνακας χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο. Ένας άνθρωπος που περιτριγυρίζεται από πολλούς ανθρώπους, ωστόσο παραμένει μόνος, είναι μόνος… Κανείς δεν τον καταλαβαίνει, κανείς δεν τον σκέφτεται, κανείς δεν τον αγαπά, αδιαφορούν… Αυτές οι μαχαιριές πάνω του είναι «δώρα» φίλων που ο ίδιος θα έδινε την ζωή του για αυτούς τους ανθρώπους. Και φυσικά του το ανταπέδωσαν με τον καλύτερο τρόπο… Το άσπρο-κίτρινο χρώμα που αχνοφαίνεται είναι το μεγαλείο της ψυχής αυτού του ανθρώπου, που κανένας δεν εκτίμησε, μονάχα εκμεταλλεύτηκε… Οι γύρω του αυτό που καταφέρνουν πλέον περιγελώντας τον, περιφρονώντας τον, υποτιμώντας τον, ποδοπατώντας την αξιοπρέπειά του είναι να του αρπάζουν κομμάτια χρυσού αυτής της αγνής ψυχής και να την μετατρέπουν σε μαύρο παχύρευστο υγρό. Πονάει τόσο πολύ… Πονάει φριχτά…Δεν τολμά όμως να το δείξει στους υπόλοιπους… τόσο υπερήφανος άνθρωπος ήταν…κανείς δεν είναι εκεί για να ακούσει τη γλυκιά μελωδία που δημιουργείται από τα πετράδια της ματωμένης καρδιάς του που χτυπούν με μανία τη μαύρη θάλασσα…
Στο τέλος, τον εγκατέλειψαν…Αφού τον άδειασαν, τον ρήμαξαν, τον έσκισαν στα δύο. Ο θησαυρός της ψυχής του χάθηκε, ίσως, για πάντα. Η καρδιά του μετουσιώθηκε σε πέτρα. Μια μαύρη άσπλαχνη, άτεγκτη πέτρα… Το γαλήνιο αυτό φως ωστόσο, συνεχίζει και λάμπει πίσω από την παχύρευστη πίσσα, έστω και ελάχιστα. Καθώς η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…
Συνοδοί: Κυριάκος Κυριακούλης, Φωφώ Βεργούλλη, Μιχάλης Ρούσος, Κατερίνα Κυριακούλη
