Ένα κείμενο για τα «μικρά μεγάλα» που πετυχαίνουμε καθημερινά…
Της Βαλεντίνας Παπαδάκη, Ψυχολόγου, M.Sc.
Τρίτη, 9:25 π.μ. : Kαι αν πει όχι; (δυνάμει φλέρτ)
Τετάρτη, 12:25 μ.μ. : Και αν πέσει; (σε υποψία πτήσης με αεροπλάνο)
Δευτέρα, 14:30 μ.μ. : Δε θα τα χάσω ποτέ… (αυτά τα δέκα τα κιλά)
Πέμπτη, 10:00 π.μ. : Και μετά θα λένε… (εκτίμηση απάντησης σε εκτίμηση πιθανής αποτυχίας)
Τρίτη, 9:26 π.μ. : Θα μείνω μόνος/η… (όταν καταφέρνεις να παραδεχτείς ότι σε φοβίζει)
Κυριακή, 18:00 μ.μ. : Δε με καταλαβαίνει… (νιώθω πως δεν ακούγομαι)
Πέμπτη, 8:30 π.μ. : Εγώ το ήξερα… (όταν η «προφητεία» επαληθεύεται)
Παρασκευή, 11:45 π.μ. : Αφού είμαι ανίκανος/η… (πρώτο όνομα σε Μαρκίζα)
Σάββατο, 21:31 μ.μ: Δε θα με πάρει ο ύπνος. Πάλι... (αν ήταν ο ύπνος το πρόβλημα)
Τα μυστικά του εγκεφάλου: Δευτέρα έως Kυριακή, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.
Δουλεύει το λειτουργικό σαν customer service. Ακόμα και αν παίζεις την ίδια «κασέτα». Εκεί, άμα το καταχραστείς το σύστημα, θα πάρει εκδίκηση από αλλού. Όχι, δεν είσαι μόνος. Όλοι σκέφτονται. Πάνω κάτω αυτή τη γνωστική ικανότητα, όλοι την καταχράζονται. Από ‘κει και πέρα, τι γίνεται είναι το θέμα. Η διαδικασία για παραδοχή και αυτοαποκάλυψη είναι δρόμος κομματάκι ζόρικος. Γι’ αυτό, πολλοί κοιτάνε περισσότερο τον προορισμό. Ωραίοι οι στόχοι, ιδίως όταν είναι ρεαλιστικοί και συμβαδίζουν με το εδώ και τώρα. Είναι; Και αν ναι, είναι πάντα; Θα σου το φέρω με παράδειγμα. Έτσι το προτιμώ καλύτερα. Δε θα σου το κρύψω ότι για αυτά που σου γράφω στάθηκε αφορμή μια «παγκόσμια» ημέρα. Αλλά έτσι δεν πάει; Το ένα φέρνει το άλλο.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν υπάρχει παγκόσμια ημέρα, πριν κατακτήσεις το level μιας παγκόσμιας. Αν, δηλαδή, πριν την παγκόσμια μέρα π.χ. της αγκαλιάς (21/01), υπάρχει celebration για την προσπάθειά σου να βρεις μια (αγκαλιά), για την προσπάθεια να σταθείς απέναντι στη ματαίωσή σου, όταν κάποιος/α στη στερεί, για τις ενοχές ή την μεταμέλεια στην άρνησή σου να την προσφέρεις ή για τον θρήνο σου στην απώλεια κάποιας άλλης. Με την ίδια συλλογιστική: Παγκόσμια Ημέρα γάμου, κοινωνικής δικαιοσύνης, σκέψης, ύπνου, ανέμου, σέρφινγκ… Τις δικές σου παγκόσμιες τις μετράς;
Τότε, ας πούμε, που συγκρατήθηκες και δεν πέρασες απευθείας στην αντεπίθεση, όταν στην αντίληψή σου «έπαιξε» η λέξη κριτική (Παγκόσμια μέρα γάμου). Όταν είπες να φύγεις μια ώρα νωρίτερα από τη δουλειά, για να ξεκινήσεις γυμναστήριο (Παγκόσμια μέρα ύπνου). Όταν δειλά είπες να δοκιμάσεις να βγεις με την παρέα που νομίζεις ότι ίσως τους είσαι βάρος, για να δεις πώς θα είναι (Παγκόσμια μέρα γέλιου). Μια Κυριακή που στρόφαρες για να παλέψεις με την κατάθλιψη (Παγκόσμια μέρα ψυχικής υγείας). Τότε που είπες το πρώτο σου «όχι» σε μια τοξική σχέση και δεν άφησες την ενοχική τραμπάλα να σε τινάξει στην άλλη άκρη (Παγκόσμια μέρα ανεκτικότητας). ‘Οταν μεσοβδόμαδα έκλεισες τα μαθηματικά της Ε’ και άνοιξες το αγαπημένο του παιδικό βιβλίο (Παγκόσμια μέρα παιδικού βιβλίου). ‘Η τότε που είπες απλά «Θα προσπαθήσω» (Παγκόσμια ημέρα σκέψης).
Γι’ αυτές τις παγκόσμιες δικές σου πρώτες, που είναι η αρχή ή το μέσο ενός στόχου και όχι ο στόχος ο ίδιος, όπως τον ονόμασες. Για τα κατορθώματα, που μπροστά στο “think big”, παραβλέπεις και προσπερνάς. Για αυτά μιλάω, τα μικρά αλλά μεγάλα που καταφέρνεις κάτι μέρες που είναι απλώς οι Τρίτες ή οι Παρασκευές μιας εβδομάδας. Για τα μικρά μεγάλα που μπορεί να παραβλέπεις και στους αγαπημένους σου, περιμένοντας να δεις και ακόμα κάτι.
Εσύ, που έχεις τη δυνατότητα να χτίζεις ιστορίες, να μελετάς αποτελέσματα και να νιώθεις κάθε αντίκτυπο. Τότε που προσπαθείς να διαχωρίσεις το πιθανό από το σενάριο και να το αποκαλύψεις πρώτα στον εαυτό σου και μετά να το μοιράσεις εκεί που έχει ασφάλεια. Για αυτή τη διαδικασία που είναι πιο επίπονη από την ίδια την υποψία λέω.
– Πάρε μια ανάσα.
– Και τώρα χαλάρωσε.
– Εσύ, πότε γιορτάζεις;
